Duydum, fısıldarken, yine her zamanki gibi uyuklarken.
Ağzından döküldü sözcükler...
Az önce,
Az önce sen bana "hissettiğin gibi boya" dedin:
"Nasıl hissediyorsan öyle boya"
Unuttun mu?
Parmaklarım pastel boyadan benim,
Mum boyadan...
Boyamam mümkün değil artık hissettiğim gibi,
Biraz serçe, biraz yüzük kaldı.
Az kullanmışım yahut kullanamamışım.
Nelere muhtaç insan.
Tuhaf.
İşaret parmaklarımla boyamak istedim, yine isterdim,
İşaret parmaklarım tükendi çoktan
En çok onları tükettim...
Tükettim,
Onlar kırmızıdan ve siyahtandı...
"Yine bir yolunu buluruz"
Derin kere derin kat izlerim
Gözlerimin içinde.
İşte ben,
Ben dünyayı böyle izlerim
Tünel tünel, kuyu kuyu.
Ve unuttuğum en son ne zaman unuttuğum
En son ne zaman dalga geçtiğim,
Dil çıkarttığım.
Bulanık kadar bulanık yara yerlerim
Beynimin içinde.
Ve ben,
Ben kışı böyle beklerim
Yağmur yağmur, güz güz.
Ve nefret ettiğim ne kadar az nefret ettiğim
En son ne zaman salak olduğum,
Yediğim, yuttuğum.
Taş kadar taş kalpliyim
Kafesimin içinde.
Ah ben,
Ben parçalarımın eksiğiyim
Az biraz, doku doku.
Ve gerçekleştiremediğim olmayan gerçeklerim
En son ne zaman yaşar olduğum,
Uyur gibi yaptığım.
İhtiyaç olduğu kadar kullanılmışım.
İhtiyaç olduğunda kullanılmışım.
Yorulmuşum, anlatamamışım.
Anca korkulukların omuzlarına sığınmışım.
Bir tek ben korkmamışım.
Geleceğe bakmışım, rivayeti olmuşum.
Tam da anlatacakken susmuşum.
Başlangıçmışım, sonmuşum.
Hedeften bağımsız okmuşum.
Sağılmaktan duygusuz kalmışım.
Dokunmuşum kızılmışım.
Tepki üzerine tepki almışım.
Söz verilen oyunlarımdan edilmişim.
Çok görülmüşüm.
Üfürülmüşüm, unutulmuşum.
Toprak için önemsizmişim.
Durduğum zaman bile eğikmişim.
Debelenmişim, tepilmişim.
Ne kadar olursam olayım denize düştüğümde yalnızmışım.
Önemsizmişim, önemsememişim.
Deniz için önemsizmişim.
Yanlış kıyılara yüzmüşüm.
Boğulmamışım ama ölmüşüm.
Meğer ben genç ölmüşüm.
