Her gün bir öncekinden daha feci acıtırken canımı, benden sakin olmamı nasıl bekleyebilirlerdi?
Gözümün kör noktasına ters düşen her bir görüntü, zorla şahit konumuna düşüşüm, tüm bunlar yeterli olmalıydı.
Yeter diyemedim ama yeter der gibi baktığımı çok iyi anımsıyorum.
Elimde herhangi bir nesne olmadan, üzerimde en ufak bir zırh olmadan, yek vücut saldırasım geliyor bazı bazı.
Dişlerimle, tırnaklarımla paramparça etmek geliyor.
Susturana kadar.
Gözümün önündeki büyüleyici mayilerden içmem
Albenili keklerden yemem
Sayılardan gayrı samimi dostum yoktur benim
Kendimi masallarla pekala ifade edebilirim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder