Bildiğim tek bir şey var artık,
Savaşta ölen çocukların ruhları ebediyen kalıyor.
Hıçkırıkları, çığlıkları, acıları olduğu gibi kalıyor.
Sevinçleri, sıcaklıkları, nefretleri olduğu gibi kalıyor.
Bildiğim tek bir şey var artık,
Savaşta ölen çocukların ruhları iki taraf arasında duruyor.
Oluşmayan inançları, hayalleri kaskatı duruyor.
Oyunları, adları, inatçılıkları olduğu gibi duruyor.
Bildiğim tek bir şey var artık,
Savaşta ölen çocukların yatakları bomboş kalıyor.
Paylaştıkları odaları, hırkaları, kovaları boş kalıyor.
Sokakları, denizleri, parkları bomboş kalıyor.
Bildiğim tek bir şey var artık,
Savaşta ölen çocukların ruhları omuzlarımızda duruyor.
Nefesleri, kokuları, terleri olduğu gibi duruyor.
Ağırlıkları, intikamları, haykırışları olduğu gibi duruyor.
2 yorum:
Güzel ve hüzünlü...
Bir o kadar da doğru ve maalesef gerçek...
Kötülük insanlıkla beraber ilerliyor, bazen yan yana, bazen kol kola...
İnsanlık eksiliyor kötülük arttıkça...
beşinciyılındokuzuncuayınınüçüncügününde
ankaradayazılmışbirşiirbuaslında
görünüşebakılırsapekdebirşeydeğişmemiş
hanihoşdeğişmesibeklenemezdizaten
çünküdünyadediğimizyerartıkyaşanmaz
birboyuthalinegeldi
Yorum Gönder