Umudumu ardımda bırakıp yolun beni karşı kıyıya götürebileceği fikri üzerine yeni bir umut oluşturuyorum.
Ben giderek kabuk değiştiriyorum, kılıf değiştiriyorum.
Sallayacak iki elim ve on parmağım var. İstersen birini kesip sana vereyim, geriye dokuz kalsın. Yüzük parmağımı sana hediye etmemi ister misin? Bu kadar edepsiz misin? Bu kadar AÇ mısın?
Tekinsiz seni.
Soluk almak için gereken basit bir silindir diyorsun ve bu kavram üzerine yol alıp duruyorsun.
Ben hala aynı parçaları birleştirmeye çabalıyorum, sen bela diyorsun.
Tekinsiz seni.
Geleceğe ait planlarım vardı, hepsini senin yüzünden suya düşürdüm. Bu planları on parmağım bir arada iken gerçekleştirebilirdim, bir emelim vardı.
Şimdi, az önce, hemencik, tazecik isimlendirdim seni: Tekinsiz seni!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder